مؤسسه آموزشی فرهنگی واله

نویسنده: Larry D. Rosen استاد کرسی روان‌شناسی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا

مدارس چه واکنشی باید نشان دهند؟

در خانه به کودکان و نوجوانان نگاه کنید، ببینید چگونه بدون زحمت در تردد مداوم بین لپ‌تاپ، موبایل، تلویزیون، ام‌پی‌تری‌پلیر و گیم‌های ویدیویی‌شان هستند. در مدرسه از آن‌ها می‌خواهیم که با گوش‌کردن به معلم، پُر‌کردن برگه‌های تمرین و گزارش‌های کار، نوشتن با خودکار و کاغذ یا سایر فعالیت‌های انفرادی تک‌وظیفه‌ای عمل کنند اما راه‌های بهتری هم برای آموزش دانش‌آموزان‌مان وجود دارد.

باید توجه ‌داشت که استفاده از تکنولوژی برای بهبود آموزش و پرورش به معنای آنلاین ‌کردن کامل کلاس‌ها نیست. دانش‌آموزان به تعامل اجتماعی رو‌در‌رو نیاز دارند. به خصوص در مقاطع دبستان و راهنمایی، استفاده از تکنولوژی به این معنی نیست که آموزگاران باید فقط تکالیف کامپیوتری به دانش‌آموزان بدهند و بگذارند دانش‌آموز خودش راهش را پیدا کند. همچنین به معنای فراهم‌ آوردن تکنولوژی در کلاس درس صرفاً به خاطر خود تکنولوژی نیست.

وایت‌بردهای دوسویه (تعاملی) و کامپیوترهای رومیزی برای آموزگارانی که با آن‌ها کاری ندارند و برای استفاده از آن‌ها آموزش ندیده‌اند، اغلب اشیایی بی‌مصرف هستند.    

منظور این نیست که آموزگاران برای یافتن تکنولوژی آموزشی و استفاده از آن‌ها در کلاس‌های درسی‌شان باید احساس مسئولیت کنند. هر معلمی باید به مطلب درسی خاص خود بپردازد. موضوع «اشاعه‌ی تکنولوژی» نیست‌، بلکه استفاده از آن برای بیان کارآمد و نتیجه‌بخش مطلب است. […]

وقتی با آموزگاران صحبت می‌کنم، اغلب اولین چیزی که می‌شنوم این است که « از کجا وقت بیاورم که این همه منابع آنلاین را پیدا و مرتب کنم؟» یک پاسخ می‌تواند استفاده از دلال اطلاعات باشد - کسی که به شما کمک کند تا منابع آنلاین را شناسایی کنید. دلال اطلاعات شما می‌تواند یک دانش‌آموز بزرگتر زرنگ‌، یک دانش‌آموز کالج محلی، یا حتی یکی از والدین بچه‌ها باشد. وظیفه شناسایی منابعی را که می‌توانید برای تقویت منابع درسی‌تان مورد استفاده قرار دهید، به دلال اطلاعات واگذار کنید.

برای مثال، اخیرا با معلم تاریخ یک دبیرستان کار می‌کردم که می‌خواست مطالبی را پیدا کند تا به تدریس او که در مورد آخرین سال جنگ جهانی دوم بود، کمک کند. کاری که کردیم این بود که یکی از دانش‌آموزان ممتاز را که به تازگی این درس را گذرانده ‌بود، پیدا کردیم و از او خواستیم مجموعه‌ای از فایل‌های صوتی، تصویری، وب سایت و هر موضوع مربوط آنلاین دیگر را برایمان پیدا کند. یک هفته بعد، دانش‌آموز مزبور برگشت و مجموعه‌ای از پیوندهای مربوط به فیلم‌های مختلف در سایت یوتیوب (Youtube) شامل صحنه‌های واقعی زمان جنگ، کلکسیون‌های عکس، پادکست (Podcast: انتشار مجموعه‌ای از فایل‌های رسانه‌ای دیجیتال است که توزیع آن در اینترنت صورت می‌گیرد و معمولاً بر روی کامپیوتر یا پخش‌کننده‌ی موسیقی دیجیتال قابل دریافت و پخش است) و دیگر منابع چندرسانه‌ای در مورد وقایع آن سال را جلوی ما گذاشت. او به معلم تاریخ کمک کرد تا در استفاده از هر یک از ابزارها مهارت پیدا کند. وقتی معلم در جلسه‌ای از بچه‌های کلاسش خواست که ویدیو‌ها و دیگر نمایش‌های چندرسانه‌ای آماده‌ شده را تماشا کنند و یا گوش دهند، دلال اطلاعات کنارش ایستاد تا مطمئن شود که بچه‌های کلاس (و خود معلم) در دسترسی کارآمد به منابع مشکلی نداشته باشند.

این منابع شامل محصولات متنوعی بود: محصولات تصویری برای کسانی که با مواد شنیداری و پُرتحرک‌تر بهتر یاد می‌گیرند، گزارش‌های مطبوعاتی برای کسانی که با یادگیری چشمی راحت‌تر هستند، و حتی وب سایت‌های دوسویه ]تعاملی [ برای کسانی که به یادگیری پر‌جنبش‌تر و استفاده‌ی بیشتر از حس لامسه علاقه‌ دارند. در‌اختیار‌گذاشتن اطلاعات از طریق مجموعه‌ی متنوعی از مواد و منابع به دانش‌آموزان کمک کرد تا درک غنی‌تر و منسجم‌تری از موضوع مورد نظر داشته باشند.

پروژه‌های نمونه در سراسر آمریکا نشان داده‌اند که وقتی آموزگاران ارائه‌ی بخش زیادی از مطالب را به تکنولوژی واگذار می‌کنند، می‌توانند وقت کلاس را به گونه‌ای پربارتر صرف کنند و به دانش‌آموزان در تحلیل، تلفیق و جذب مطلب کمک بیشتری نمایند. به این ترتیب، آیا از وقت کلاس و استعداد معلم استفاده کارآمدتری به عمل نمی‌آید؟

برای مثال، فرض کنید می‌خواهید دانش‌آموزان‌تان پرده اول نمایشنامه‌ی هملت را تماشا کنند و آن را مورد بحث قرار دهند. به جای نشان‌دادن فیلم در کلاس، می‌توانید از آن‌ها بخواهید تا به عنوان تکلیف خانه، هملت را در سایت ]اینترنتی[ تماشا کنند. به این ترتیب، نه تنها از وسیله‌ای استفاده کرده‌اید که مدام درگیرش هستند بلکه نمایش مورد نظر در تمام طول هفته در دسترس‌شان خواهد بود - می‌توانند مطابق برنامه‌ی زندگی‌شان هر چند بار که می‌خواهند نمایش هملت را تماشا کنند. بعد از یک بار تماشای نمایش، می‌توانید زمانی را در کلاس تعیین کنید و به دانش‌آموزان کمک کنید تا پرده اول را ساخت‌گشایی کنند و سپس دوباره آنها را بفرستید تا مجدداً نمایش را تماشا کنند - که خیلی محتمل‌تر است انجام دهند تا این که بفرستیدشان متن نمایش را دوباره بخوانند.

هدایت آموزش و پرورش در آینده

تکنولوژی تماماً درگیری است. وقتی به چهره هیجان‌زده کودکان و نوجوانان‌مان که مشغول بازی‌های ویدیویی، فرستادن و گرفتن پیامک در تمام روز، رفتن به فیس بوک، اسکایپ (Skype: سرویس اینترنتی که امکان برقراری تماس تلفنی و ویدیویی را فراهم می‌کند)، تماشای ویدیو و باز‌کردن همزمان یک دوجین وب سایت هستند، نگاه می‌کنیم، به وضوح می‌توانیم ببینیم که درگیر هستند.

نسل آی، غرق در تکنولوژی است. دنیای تکنولوژیکی آنها 24 ساعته به راه است. اکنون نوبت ما است که حداکثر استفاده را از عشق آن‌ها به تکنولوژی به عمل آوریم و عوامل موجود را معطوف آموزش و پرورش کنیم. وقتی شروع به انجام این کار کنیم، نه تنها دانش‌آموزان را بیشتر درگیر یادگیری خواهیم‌ کرد بلکه خواهیم توانست وقت کلاس را صرف کمک به آن‌ها برای درک ارزش اطلاعاتی کنیم که احاطه‌شان کرده است.